آخرین مطالب
امکانات وب
بنام خدا با سلام
آزمون مصاحبه وزارت امورخارجه درتهران،بین میدان فردوسی وآنچه اکنون میدان امام حسین (علیه السلام) نامیده می شود صورت گرفت.یک پل دراین فاصله وجود داشت که ازبالای تقاطع،ازشرق به غرب ، عبورمیکرد.البته درهردوطرف پل تا تقاطع،ترافیک وجود داشت.نرسیده به پل از تاکسی پیاده شدم.بعداز تقاطع زیرپل،حدود50 متر شمال غربی جاده ی کنارپل را طی کردم.این آدرس تقریبی جایی است که قرار بود با من مصاحبه شود.اتاق مصاحبه درطبقه دوم ساختمان بود. دعوت شدگان درمکانی نشسته بودند که پل هم دیده می شد.پس ازورود،دعوتنامه ی کارت آزمون رابه همراه شناسنامه، به نگهبان سالن جهت تایید هویتم،نشان دادم.پس ازتایید اجازه ورود یافتم.درکنارپنجره ی جنوبی سالن انتظار نشستم،تا وقتش برسد وآزمون شروع شود.اواسط تابستان ۱۳۵۷بود. آزمون ازساعت 8 صبح شروع میشد و من شب قبل از ساعت 11 شب بلیط رفتن به تهران را رزروکرده بودم تا به موقع برسم . وقتی وارد ساختمان مصاحبه شدم ، حدود 30 دقیقه وقت داشتم که امتحان شروع شود.
لحظاتی پس ازورودم ، پیرمردی وارد راهروی سالن شد که صدای کفش مشکی و واکس زده اش توجه همگان را جلب نمود . به محض دیدنش،ازنگهبان در اتاق مصاحبه تا مدعوین ، همه ازصندلی ها یمان بلند شدیم . قد بلند بود.کت وشلوار آبی زیبایی پوشیده بود. موهای سرش کاملا سفید بود و پر پشت . چهره ی براقی داشت . اما تمام آن پرازچین وچروک بود . هیکل وراه رفتنش مثل ورزشکاران بود . قدرتمند بود . او ابهت زیادی بروز میداد . پیراهن سفیدی به تن داشت . رنگ یقه و سرآستین پیراهنش وهمینطور رنگ کراواتش ، به رنگ کت وشلوارش نزدیک بود.
بعدازاینکه مرد وارد اتاقی شد که قرار بود ، مصاحبه در آنجا برگزار شود، نگهبان دراطاق مصاحبه ، که در نقطه استراتزیک و مجللی از سالن ،نشسته بود،به حضارگفت تا دقایقی دیگرآزمون شروع می شود.وقتی فهرست اسامی شما که براساس حروف الفبا تنظیم شده است،را دریافت کنم،شما را به ترتیب به اطاق مصاحبه هدایت خواهم نمود .
همه ی مدعوین ،هم سن وسال بودیم. البته طبیعی است که زنان بزرگتر(حداقل با تجربه تر) از ما به نظر برسند.شاید به همین خاطربود که لباسهای اکثرخانم ها، چه ازپایین وچه ازبالا و یا حتی در آستینها ، کوتاه بود. آنها با ارائه زیبایی های بدن خود،احتمالاً افکار فردی را که با آن روبرو می شوند،از آنچه که آنها را ضعف خود می دانند،منحرف می کنند.شاید به همین دلیل است که آنها آرایش بیشتری دارند. یا وقتی نقصی پیدا می کنند یا پیر می شوند،محجبه می شوند ! [1]هرچند در بین خانم های مدعوآرایش کرده ها، کم بود ، اما بوی معطرشان فضا را پرکرده بود . همه ی خانمها، کفش پاشنه بلند،به پا داشتند.فقط مدلها و رنگهای آنها متفاوت بود . از پسرهای مدعو، فقط ازخودم میگویم . چون ظاهرا، من متفاوت بودم ، از نظر قد، دو یا سه نفر از دعوت شده ها ، از من ، قد بلندتر بودند . در بررسی رابطه شاخص تعادل بین قد و وزن مدعوین ، تقریباً هیچ رقیبی نداشتم ، زیرا بیشتر دعوت شده ها دارای اضافه وزن بودند . یک شلوار معروف به ، مخمل کبریتی پوشیده بودم . پیراهنم گلهای بزرگ به رنگ زرد و ارغوانی داشت که در زمینه ی سیاهرنگ پارچه خودنمایی میکرد. پیراهن من یقه خرگوشی بود ، که دو جیب روی سینه ها یش بود .و وسط پشت او از بالا به پایین یک چین داشت . من یک بچه روستایی آفتاب زده بودم . اما ، ورزشکار،نه حرفه ای. موهای سرم بلند بود.موهای صورتم ، انبوه و متراکم نبود . بلکه نرم بود . موهایی فقط حد فاصل لب و بینی ام را سیاه نموده بود (سبیل) . از برند کفش ملی ، یک جفت کتانی ، پوشیده بودم .برایم مهم است ، خواننده ی این پیام بداند که،خودم با درآمد ی که از کاردرفصل تابستان بدست می آوردم ،میتوانستم برای خودم لباس وکفش ولوازم التحریر بخرم و بخشی از هزینه ی ایاب و ذهابم را تهیه کنم .
خیلی زود نوبتم شد .در هربار، فقط یکی از مدعوین ، وارد اتاق مصاحبه میشد. وقتی اجازه ی ورود یافتم،نورخیره کننده ی آفتابی که از پنجره ی باز پشت مصاحبه گر، می تابید چشم هایم را آزار میداد . بی اختیار متوجه چپ و راست شدم و سلامی عرض نمودم وصبح بخیری . شنیدم که مصاحبه گر گفت ، بیا جلو.اتاق مصاحبه به شکل مستطیل بود.عرض های اتاق مصاحبه ، شرقی و غربی بودند . در ورودی ،روبروی مصاحبه گر بود.مصاحبه گر درسمت شرق اتاق استقرار داشت . طول اتاق حداقل ۳الی ۴ برابر عرض آن بود. به طرف مصاحبه گررفتم . برای اینکه از آزار نورخورشید درامان بمانم ، با دستهایم سایه بان ساختم . بی اختیار خودم را پشت میزمصاحبه گر و در کنارش دیدم .ایشان ایستاده بود . گفتم آمدم . گفت واشاره نمود ، این را ببرید . دیدم یک چمدان کوچک است (نمیدانستم که به آن کیف دیپلمات میگویند ) . با خودم گفتم پیرمرد است کمکش میکنم . چمدان را تا هر کجا خواست ، حمل میکنم. احتمالا این توجه من به خواست او ، برای قبولیم موثر میشود . آن چمدان قهوه ای را از زمین بلند کردم . دیدم وزنی ندارد . لحظه ای مکث کردم ، چرا این پیرمرد نمیتواند آنراحرکت دهد؟ به خودم پاسخ دادم ، تهرانیست . اینها که اهل کار نیستند . اینها فقط رییسند[2]! کارگران و صنعتگران وخدماتی ها و هنرمندان و معلمان و ارتشی ها و.... هم که مهاجرند. طولی نکشید ،با آن چمدان، نزدیک در ورودی اتاق بودم . ولی او همانجا نشسته بود . برگشتم و گفتم ، میخواهید این چمدان کوچک را به کجا منتقل کنم ؟ لااقل اگرهمراه من نمی آیید ، آدرس را بنویسید ، تا بدانم ، باید به چه کسی و به کجا و در چه وقتی ، چمدان شما را تحویل دهم . گفت برگرد ، برگشتم تا نزدیکی او رفتم . تنها یک صندلی دراتاق وجود داشت . روی آن صندلی هم مصاحبه گر نشسته بود. او از من پرسید: چه کتابهایی را خوانده ام ؟ و برای دیدن چه فیلمهایی به سینما رفته ام ؟ هر هفته یا ماه یا فصلی یا سال ، مقالات و مباحث مذهبی برای پدرم منتشر می شد . ایشان بعضی از آنها را به خانه می آوردند . من آنها را مطالعه میکردم . دروس مدرسه ای خودم را هم مطالعه نموده بودم . البته چند کتاب را هم که از نخست وزیر و از وزیر آموزش و پرورش و از برنده شدن در مسابقات شهرستانی و استانی جایزه ، گرفته بودم ، خوانده بودم . گفتم که کار میکرده ام و به پول ، احتیاج داشته ام وعایدیم برای رفتن به سینما کافی نبوده است .اگر گاهگاهی هم با پدرم به سینما میرفته ام ، پیش ایشان ، بشدت از دیدن برخی از صحنه های فیلم خجالت می کشیدم [3]. آنگاه بدون آنکه در چهره ی او حالتی از خشم یا محبت یا غم و یا .... ظاهر شود ، و بدون آنکه در لحن گفتار تغییری حاصل شود ، گفت بروید و شما مقبول نیستید . وقتی با اعتراض گفتم : شما ازمن چه موضوع علمی پرسیده اید که نمیدانسته ام ، یا جواب اشتباهی داده ام ؟ پاسخ داد ، سبک راه رفتن تان سیاسی نیست . برای وزارت امور خارجه مناسب نیستید .
پدر فقید من ،هروقت ولیعهد درتلویزیون نمایش داده می شد، مرا صدا می زد تا سبک پیاده روی اورا ببینم وتمرین کنم که مثل اوقدم بردارم. من شیوه راه رفتن ولیعهد را با دقت کنترل کردم . سبک راه رفتن او، شبیه راه رفتن اردکهای ما بود . هنگامی که آنها هیچ علاقه ای به جفت گیری نشان نمی دهند . یا وقتی که آنها در دفاع یا جنگ نیستند . در مابقی اوقات ،سینه و سرشان به سمت زمین است واز انتهای پشت گردن تا دم ، شیب بطرف بالاست . واین حالت دقیقا سبک راه رفتن ولیعهد را تداعی میکرد.
نزدیک مهر 57 بود. ما (من و شوهر خواهردوم) با اتوبوس ازتهران به بندر انزلی می آمدیم . درحوالی قزوین ، اتوبوس ها برای استراحت و غذا و سرویس بهداشتی و نماز توقف میکرده اند . همراهم ،روزنامه ای خرید . اسامی قبول شده های بورسیه وزارت خارجه درصفجه ای از آن ، ثبت شده بود .فقط دو نفرشان از مردها بودند مابقی (93نفر) زن بودند.
Foreign Ministry test interview held in Tehran. There was a Bridge between today's Ferdowsi Square and Imam Hussein (PBUH).There was a bridge across the street that crossed the intersection. Of course, on both sides of the bridge, there was traffic. Until the bridge, I got out of the taxi. After crossing under the bridge, I walked about 50 meters northwest of the road next to the bridge. This is the approximate address where I was interviewed. The interview room was on the second floor of the building. The invitees were sitting in a place where the bridge was visible. After logging in, I showed the interview invitation along with my birth certificate to the salon keeper. After confirmation,I was allowed to enter. I was waiting on the south side of the hall. Until the time comes and the test begins. It was mid-1357 summ
The test was starting at 8 am and I had booked the Tehran ticket at 11 pm the night before to arrive on time. When I got into the interview building, I had about 30 minutes to start the exam. Moments after my arrival, an old man walked into the hallway where the sound of his waxed black shoes drew everyone's attention. Upon seeing him from the guard in the interview room to the invitees,we all got up from our seats.He was tall.He was wearing a beautiful blue suite.His hair was completely white and thick.He had a glossy face.However,it was all wrinkly.His physique was like athletes.He was powerful.He was very impressed.He was wearing a white shirt.The color of the collar and the Cuffs of his shirt, as well as his tie, were close to color of his suit
After the man entered the interview room. The guard in the interview room, which was sitting near the luxurious location, told the audience that the interview test would begin a few minutes later. When I receive your alphabet list, I will direct you to the interview room
All the invitees were the same age. Of course, it is natural for women to look bigger (at least more experienced) than us. Perhaps this is why most women's clothing, whether down or up, was even short in the sleeves. By presenting the beauty of their own body, they are likely to divert the thoughts of the individual they encounter from what they consider to be their weakness[4]. Maybe this is why they have more makeup. Alternatively, when they find a malfunction or become old, they become veiled! Although the make-up was low among the invited women, their fragrant scent filled the space. All the women were wearing Shoes whit high heels. Only their models and colors were different. Of the invited boys, I only speak of myself. Because apparently I was different. In height, two or three of the invitees were taller than I was. In examining the relationship of the balance index between height and weight of the invitees, I had almost no competitors, as most invitees were overweight. I was wearing a trouser known as a matching velvet. My shirt had large yellow and purple flowers that glittered in the black fabric. My shirt was a rabbit collar that had two pockets on his breasts. In addition, the middle of his back from top to bottom had a fold. I was a sunburned rural kid and an athlete but not professionally. My hair was long .My hair was not thick and dense. It was soft. My hair was just black between my lips and nose (mustache). I was wearing a pair of national shoes, a pair of linen. It is important for me, the reader of this message, to know that, with the money I earned from summer work, I could buy myself clothes and shoes and stationery and make some of my own travel expenses
It was my turn very soon. At one time, only one of the invitees was entering the interview room. When I was allowed to enter, the sunlight shining through the open window behind the interviewer annoyed my eyes. Involuntarily I turned left, right, and said hello and good morning. I heard the interviewer say come on. The interview room was rectangular. The widths of the interview room were east and west. At the entrance, in front of the interviewer. The interviewer was located east of the room. The length of the room was at least 3 to 4 times its width. I went to the interviewer. To shield myself from the sunlight, I built a canopy with my hands. Therefore, I saw myself involuntarily behind the interviewer's desk and beside him. He was standing. I said I came. He said and pointed out, "Take this". I saw it was a small suitcase (I did not know what it was called a diplomatic bag). I told myself he is an old man, I will help him. I carry the luggage wherever he want. Probably, my attention to his will, in turn, be effective in accepting me. I lifted that brown suitcase off the ground. I saw it did not have any weight. I paused for a moment, why cannot this old man move it? I answered to myself, it is Tehrani. They are not working people. These are just bosses[5]. Workers, artisans, servants, artists, teachers, the military, etc. are immigrants. Soon, with that suitcase, I was near the entrance to the room. However, he was sitting there. I went back and said, where do you want to move this little suitcase? At least if you do not come with me, write the address, so that I know whom, where, and when, I must deliver your luggage. He said come back. I went to near him. There was only one chair in the room. The interviewer was sitting on that chair. He Asked me: what books I have read? And what movies I have gone to the cinema for see? Every week, month, season, or year, religious articles and topics were published for my father. They would bring some of them home. I would study them. I had also studied my school lessons. Of course, I had read some books that I had received from the Prime Minister and the Minister of Education and from winning the city and provincial contests. I also said that I have worked and I need the money and not enough to go to the cinema. If I went to the cinema with my dad occasionally, I would be very embarrassed to see some of the movie scenes with him[6]. Then without on his face a state of anger or affection or sadness or... appears, and without changing in the tone of speech, he said go and you are not accepted. When I said in protest, "What science question did you have ask me that I didn't have known, or I have given the wrong answer"? He replied, "Your walking style is not political," You are not fit for the State Department
My late father, whenever the crown prince was shown on television, called me to see his walking style and to practice to walk like him. I carefully monitored the Crown Prince's walking style. His walking style looked like same our ducks. When they show no interest in mating. Alternatively, when they are not in defense or war. The rest of the time, their breasts and heads are towards the ground and from the back of the neck to the tail, the slope is upward. In addition, this was exactly how the Crown Prince walked It was near Mehr 57, we (my sister's husband second and I) were coming, by bus, from Tehran to Bandar Anzali. Near Qazvin, buses have stopped for rest, meals, WC, and prayer. With me, bought a newspaper. The names of the State Department scholarship endorsements recorded on a page. Only two of them were men, the rest (93) were women. The end
[1] -هستند مردان وزنانی که حجاب را از روی تمکین به فطرت پاک خود و یا از روی اعتقاد به تن نموده اند . اگر چه واژه حجاب گستر ده تر از چادر وشال و....است و به حوزه چشم و دل و دهان و بو و فکر و روح میرسد .
[2] - یک خانواده انزلی چی با افتخار اعلام میکرد ، دختر خود را به یک شوهر تهرانی داده است . چون در ذهن مردم تداعی می شد ، داماد رئیس است.
[3] - البته بعد از مدتی پدرم متوجه وضعیت من شد.بنابراین دیگرما به سینما نرفتیم.به یاد دارم: پدر و مادرم و برادر کوچکم و من برای تماشای فیلمی سینما بودیم.مادرم آنقدر گریه می کرد که مردم اعتراض کردند: مگر اینجا مسجداست؟ فیلم خیلی ناراحت کننده بود.
[4] There are men and women who wear the veil out of obedience to their pure nature or through faith. Although the word hijab is broader than tents and scarves, it reaches the realm of eyes, hearts, mouths, smells, thoughts and souls
[5] An Anzali Chi family proudly announced that they had given their daughter to a Tehrani husband. Because in the minds of the people it was related, that the groom is a boss
[6] Of course, after a while, my dad noticed my situation. Therefore, we did not go to the cinema. I remember: My parents and my little brother and I were at a movie theater. My mother was crying so loud that people protested: Is this a mosque? The movie was uncomfortablely
توبه...برچسب : نویسنده : 13380810 بازدید : 65